Çocuk yüzüm

Hepsini bir bir saydım. 9 tane kan kırmızı çiçeği bir sürü de goncası var.
Vefalı çıktı gerçekten. Geldiği günden beri hiç çiçeksiz bırakmadı masamı.
Bazen tek tek bazen de çok çok mutlu ettiler beni.
Alp menekşesi denmesi de boşuna değil. Kışın en ayaz gecelerine inatla direndi. Yapraklarının uçları bazen donup ufalansa da canlılığını ve güzelliğini hiç yitirmedi...
Kalp şeklindeki 5 kırmızı yapraktan oluşan çiçekleri yaşamımda hep bir sevinç ışığı oldu.
Her göz göze gelişimizde gülümsüyorum. Büyülü sözler fısıldıyor ruhuma...
"Sen şanslı bir adamsın" diyor ona sahip olmamın ayrıcalığını hatırlatarak...
Uzaklarda kalan hatıralardan söz açıyoruz birlikte.
Bazen en uzaklara gidiyoruz..
Çıplak ayaklarımla koşarken ıssız ormanda meşe ağacının altında ona rastladığımı hatırlatıyor.
Koşarken "sarmaşıklara takılıp" ayağının altına düşmeme çok gülmüş...
"Kirli yüzümle benim de ona gülümseyişimi" hiç unutmamış.
Ayrıca toprak kokan ellerimle onu okşayışımı da aklından çıkartamıyormuş.
"Şimdi sosyete olduk" diyor alaycı bir gülümsemeyle...
O zaman, "Domuztavşanı", "Tavşankulağı" derlerdi bana şimdi "Siklamen" oldum... "Alp menekşesi" diye de tanınırım buralarda...
"Sen de değişmişsin, zor tanıdım" diyor...
"Evet ismim değil ama cismim çok değişti...
Şimdi hem topraktan uzak, hem toprağa yakınım...
Ellerim değil belki ama ruhum toprak kokuyor.
Yüzüm değil ama yüreğim kirlendi...
Ve...
Biliyorum ki bir gün...
O meşe ağacının altında yeniden buluşacağız...
Yine toprak kokacak bedenim...
Sen gülümseyeceksin bu kez
Ziyaretimize gelenlere...
Benim çocuk yüzüm olacaksın...